 |
 |
Voormalige woning van de gouverneur van het hertogdom
Hertogelijk symbool
De oorsprong van het oudste gedeelte van de residentie van de gouverneur van het Hertogdom(deze benaming werd toegekend onder het Oude Regime) gaat terug tot in de 17de eeuw. (kant Semois).
De ingang, gemarkeerd door 2 steunpilaren, die nauwelijks veranderd werd ondanks de opeenvolgende uitbreidingen in de 17de eeuw, leidt tot een kleine binnenplaats waar zich vandaag de dag nog steeds de charme van dit architecturaal geklasseerd gebouw bevindt.
|
In 1843 werd de stad eigenaar van dit gebouw en dit korte tijd na de verdeling van de eigendommen behorend tot de hertogen van Bouillon.
De vestiging van het museum in 1951 veranderde de interne structuur van het gebouw niet.
Zelfs vandaag de dag laat het nog de ouderwetse ziel van dit gebouw, met een hoge patrimoniale waarde, voelen.
Het gebouw herbergt vandaag een historische collectie waarvan het doel is het Bouillon van de 17 de eeuw beter te doen leren kennen. In de 17de eeuw beïnvloedde Bouillon heel Europa op vlak van de boekdrukkunst.
|
|
|
De geest van Paul Verlaine
De geschiedenis van het gebouw kende in de tweede helft van de 19de eeuw een andere wind wanneer er een pastorie werd ondergebracht.
De pastoor Xavier Delogne was een opgeleid en gastvrije man. Hij ontving hier vaak zijn vrienden, onder hen ook de dichter Paul Verlaine.
Hier volgt een citaat van een gedicht dat geschreven werd door de dichter naar aanleiding van een maaltijd gegeven door de pastoor op 18 september 1863 en dit ter gelegenheid van de aanstelling als deken van de gemeenschap:
- « Le curé, depuis je crois grand vicaire de Namur, avait un bien beau verger, où d’innombrables fruits, poires, pommes, noix, raisins et, en été, fraises, cerises, prunes, abricots (au vent, je vous en réponds) étaient très bons … et très courus.
Mais les truites de la Semoy !
Les truites ! Que la révérence m’empêchera, cette fois, de qualifier de divines, mais qu’un respect attendri non moins que rétrospectif et qu’une reconnaissance un peu profane peut-être, dans le cas, ne m’empêchera, mordieu pas ! De magnifier de cléricales, les truites de la semoy, dignifiables même de saumonnées, consommées en toute dilection, en compagnie des bons collègues de ce bon curé, ô les truites de la Semoy !
Je m’en souviens d’autant plus et, pour en revenir au sérieux dû d’autant mieux que quelque chose de cordial se mêle à ces fumets gastronomiques. Quelque chose de cordial, d’intellectuel aussi, et de mieux encore ».
Paul Verlaine
|
|
 |
 |
